مهندسی سخن در غزلیات حافظ

مهندسیِ سخن در غزلیات حافظمجموعه گفتاری است برای نشان دادنِ ساختارِ ظریف و بی نظیرِ سخن حافظ؛ ساختاری که نتیجه یِ ظریف اندیشی ها و نازک کاری هایِ حافظ است. این گفتار نشان می دهد که حافظ چگونه سخن خود را سخته و سنجیده و استوار پیش کش خواننده و سخن دوست کرده است. در این نوشته بعد از سخنی کوتاه درباره یِ زندگی نامه ِیِ حافظ و جایگاهِ وی در شعر و غزل فارسی، ساختار و هندسه یِ بی نظیر اشعار وی را برمی شماریم و مورد بررسی قرار می دهیم و نشان می دهیم که چگونه وی همچون مهندسی از ابزارهایِ شعری در غزل هایش بهره می گیرد و شعر خود را تا آسمانِ علیین بالا می برد. فصل دوم این نوشته «بندگیِ صاحب دیوان کردنِ» حافظ می باشد؛ بدین معنی که وی اشعارِ پیشینیان و هم عصران خود را پیوسته می خوانده و اشعار آنها را از بر می کرده است و این غوطه ور شدن در دواوینِ شعرا، وی را سخن شناس و ظریف طبع کرده بود در فصل سوم به مساله یِ «به گزینی و دیرپسندآوری» در سخن حافظ می پردازیم و در فصل چهارم «ارتباط سنجیده و هنری لفظ و معنا»، نشان می دهیم که لفظ پردازی هایِ حافظ به نیکوترین شکل معنا در در دل خود می پروراند و در فصل پنجم، «پیوند هایِ ظریفِ محورِ عمودی و افقیِ ابیات» غزل حافظ را نشان می دهیم و در فصل ششم با پیش رو داشتن پنج فصل دیگر به بررسی مهندسی سخن در پنج غزل حافظ می پردازیم.